شب عشق

می خواهم امشب قصه ای بگویم رِنگی تر

                   قصه ای جـــــدا از مـــــاجراها ٬ رِنـــــــدی تر

می خواهم امشب پروانه ها را صـــــدا کنم

                   می خواهم گلها را از تمام غصه ها جدا کنم

پاییز را با بـــــــهار آشتی دهــــــم دوبــــــاره

                  محـــبت را پیـــــش بــــرم ســــــوی ستــاره

می خواهم آسمان را از ستاره نقاشی کنم

                  بیشـــــه زار پژمرده ی دل را آبپاشـــــی کنم

این فقط پیـــــک نویدی است از تبـــــار باران

                  قصه ای است رِنگی تر و ساده تر برای یاران

می خواهم امشب ستاره ها را به شما تقدیم کنم....

                 گرچه مردابم ولی٬ دریاها را به شما تقدیم کنم.......

                                                                     مرداب

مــــــــــــــــرگـــــــــــ

مرگ من روزی فرا خواهد رسید          در بــــهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبار آلـــــود و دود           یا خزانی خالی از فریاد و شور

بعد من ناگه به یکسو می روند          پرده هــــــای تیره دنیـــای مــن

در اتاق کوچکم پا مــــی نهـــد            بعد من با یاد مــــن بیگانه ای

در بر آیینه می ماند بجـــــــای            تار موئی٬ نقش دستی٬ شانه ای.........

                                                                                                                    فروغ فرخزاد

لای لای گریه

آمدی تا با تاب گیسو تا که بی تابم کنی

زلف بر یکسو زدی تا غرق مهتابم کنی

آتش از برق نگاهت ریختی برجان من

خواستی در میان شعله ها آبم کنی

رفتی از پیشم که دور از چشم خود تا نیمه شب

                   با نوای لای لای گریه ها خوابم کنی................

من و تو

آن کلاغی که پرید از فراز سر ما و فرو ریخت در اندیشه ی ابری ولگرد٬

و صدایش همچون نیزه ی کوتاهی ٬ پهنای افق را پیمود!

خبر ما را با خود خواهد برد به شهر٬ همه می دانند... همه می دانند..

که من و تو از آن روزنه ی سرد عبوس ٬ باغ را دیدیم!

و از آن شاخه ی بازیگر دور از دست٬ سیب را چیدیم!

همه می ترسند..............همه می ترسند...!

اما من و تو به چراغ و آب و آیینه پیوستیم و نترسیدیم...!!!!!

                                                                  فروغ فرخزاد

تقدیم به ....

تقدیم به چشم هایی که در راه ماندند٬ دلهای غمگینی که آنها را راندند!

تقدیم به اشکهایی که غرورشان شکست و عهدهایی که کسی آنها را نبست٬

زندگی شیبی است وعشق سیبی است٬

قرار نبود کسی فقط بگوید دوستت دارم ٬

قرار نبود کسی به هوای شکستن دل دیگری بماند.

من و تو دور از هم می پوسیم...  غم از پوسیدن نیست٬

غم از زیستن بی تو در این لحظه های دلهره است!!!!!!

تنهایم

کسی دیگر نمی کوبد درب این خانه ی متروک ویران را٬

کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم٬

و من همچون شمع می سوزم و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند٬

 ومن گریان و نالانم ٬ ومن تنهای تنهایم٬

کسی حال من تنها نمی پرسد و من چون تک درخت زرد پاییزم٬

 که هر دم با نسیمی می شود برگی جدا از او٬ ودیگر هیچ چیز از من نمی ماند...هیچ چیز...

عشق آهنی

فردا اگر از راه نمی آمد     

من تا ابد کنار تو می ماندم

من تا ابد ترانه ی عشقم را

در آفتاب عشق تو می خواندم...

دیــــــــــر شــــد........

برای بهاری شدن دیر شد

     دلم از پرستو شدن سیرشد

        بهار دلم پشت در مانده بود

            زمستان نرفت و دلم پیر شد

                    سکوت دلم را نگه داشتم

                        که شاید بیایی ولی دیر شد

                               به دریا سپردم دلم را ولی

                                  خروشید وجوشید وتبخیر شد....

من بی توام٬ اما هر دم بیادت هستم٬ از برای خاطرات باهم بودن...

گرچه در این با هم بودن فقط من بودم وتنها در خیالم با تو همسفر بودم!

گفتم ستاره ها قشنگ است!

گفتی با لبخندی که ستاره چیست؟....

گفتم ستاره یادگاریست از قلب هایی که خسته شد٬  

عهدهایی که شکسته شد وچشم هایی که با اشک شسته شد.....

بی آنکه ستاره را درک کرده باشی خندیدی و رفتی...!

رفتی و از آن روز سراغی از من خسته وآشفته نگرفتی٬

ولی من همچنان به ستاره می نگرم

تا شاید سایه رخ ماهت را در برکه کوچک قلبم دوباره ببینم.             

کنار مرداب

در کنار گذری دور نشــــــــــسته بود       پرسیدم حالش٬ دلش شکسته بود

غمگین وخسته از روزگـــــــــــــار بود       فهمیدم که دلش بی نگـــــــــار بود

راز چشـــــمانش در دلـــــــم موج زد       بــــی پر وبـــــال در دلـــــــم اوج زد

گویی که نگاهم را به خود درگیر کرد       این دل سنگم را به خود زنجیر کرد

در کنار گذری بی رهگذر بودیم مـــا       آشنا با آن ستاره٬ آن غزل بودیم ما

گفت به من: بمان در کنارم تا دریا شویم .........

                                 لبخندی زدم وگفتم باید دریا شویم...................

به امیدی که این مرداب روزی دریایی شود......

مادر

قبل از هر چیز رسیدن ایام سوگ

                  مادری از جنس یاس را به شما تسلیت عرض می کنم

هر آنچه خریدنی است ٬ گرانبها ترین گنجینه ی زندگی نیست

تنها موهبتهای کوچک قلب است٬ که با پول سنجش پذیر نیست

لبخندی بشاش٬ کلامی دوستانه٬ تکان دادن سر از روی همدردی

همگی گنجینه هایی کوچک ٬ولی ارزنده ٬از خزانه ی بیکران الهی است 

که تنها مادر است که به طور کامل صاحب این گنجینه است........

مادر بهانه ایست برای رسیدن به خانه.....   

                                  تا همیشه دوستت دارم مادر......

سخنی جدا ٬از بزرگان...

هر گاه دیدی کودکی در خواب لبخند می زند٬ بدان که فرشتگان قلقلکش می دهند.

 

 

 

 

دلم از زمانه چه مآیوس می شود

      وقت دیدار تو چقدر زود دیر می شود

                   نمی دانم چگونه باید گفت راز دل

                           هر چه باشد دلم به دام تو اسیر می شود............

کسی را دوست دارم

می شود امیدوار شد به فردا

می شود دل را سپرد به دریا

می شود ستاره ها رو چید

می شود ماه تابان را دید

می شود باران شدو بارید

می شود خورشید شد وتابید

اگر چه دوری از شادی........

می شود با یک نگاه خندید

می شود با یک نگاه دریایی شد

عاشق آن دیار کهربایی شد

نمی دانم از کجا باید شروع کرد...... نمی دانم

اما می دانم می شود آســـــــــمانی شد..