یادمـــــــان باشـــــــد

مرگ در مرداب

آه٬ اگر راهی به دریاییم بود          از فرو رفتن چه پرواییم بود

       گر به مردابی ز جریان ماند آب        از سکون خویش نقصان یابد آب

جانش اقلیم تباهی ها شود         ژرفایش گور ماهی ها شود

         آهوان٬ ای آهــــــوان دشتها          گاه٬ اگر در معبر گلگشت ها

جـــویباری یافتــیدآوازخـــوان          رو به استغنای دریاهــا روان

        جاری ازابریشم جریان خویش      خفته بر گردونه ی طغیان خویش

یال اسب باد در چنگال او           روح سرخ ماه در دنبال او

          بر فرازش٬ در نگاه هر حباب       انعکاس بی دریغ آفتاب

خواب آن بی خواب را یاد آورید   

                           مرگ در مرداب را یاد آورید...

                                                                          فروغ فرخزاد

سیب

تو به من خندیدی و نمی دانستی٬

 که من با چه دلهره ای سیب را از باغچه همسایه دزدیدم.!

باغبان تند از پی من دوید٬ سیب را دست تو دید!

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک ٬ تو رفتی...

تو رفتی و صدای خش خش گام تو تکرارکنان می دهد آزارم....

و من در این پندارم که چرا خانه ی کوچک ما سیب نداشت؟

                                                                     مصدق

آدم برفی

به شانه ام زدی که تنهاییم را تکانده باشی

به چه دل خوش کرده ای؟

تکاندن برف از شانه ی آدم برفی... 

 

کاش...

کاش من هم مثل ماهی های کوچک قرمز ساده دل٬

تمام بوسه هایم را روانه ی آب می کردم...

کاش مثل پنجره ای باز می شدم رو به باغی زیبا٬ که در آن باغبانش می خندید٬

و پرندگانش آواز مهربانی می خواندند...

کاش من هم تکه سنگی بودم در کنار برکه٫

دخترک با دستان کوچکش مرا بر سطح آب پرتاب می کرد

و لبخندی بر لبانش جاری می شد

کاش لبخندی بودم بر لب کودکی غمگین که هر دم با هر اشاره می خندید

 و فراموش می کرد آنچه که در دلش غم بود

کاش شمع می شدم٬ می چکیدم کم کم٬ می سوختم بهر هر پروانه.......

کـــــــــــــــــــــــــــــــاش......................................